"Nooit verwacht dat dit zo moeilijk zou zijn", zei ze toen ik haar voor ’t eerst ontmoette ...
~ Dat wat zo moeilijk zou zijn?, vroeg ik.
~ Tja, het opvoeden van kinderen en zo, antwoordde Hannah, mama van 2 jongens van 7 en 4 jaar en zelf de jongste van 3. Ik had ècht gedacht dat opvoeden meer vanzelf zou gaan, vervolgde ze.
~ De kinderen van mijn broer en zus zijn ouder dan die van ons, en het opvoeden leek daar zonder veel moeilijkheden te gaan. Ik ging ervan uit dat het in ons gezin ook zó zou zijn. Niet dus 
…
~ De oudste is nogal angstig van aard en heeft veel tijd nodig. Als baby, heeft hij een moeilijke start gehad, met veel huilen en weinig slaap, ook voor ons! De jongste heeft een sterk karakter en daar botst het vaak mee. Hij zet zijn willetje door en blijft bv. niet staan als ik hem in de hoek zet. Bij onze oudste was dat maar heel af en toe nodig, maar bij de jongste werkt dat niet. De jongens maken ook veel ruzie. Vermoeiend allemaal !
~ Eigenlijk voel ik er me ook slecht bij, want ik wil een fijne band met mijn kinderen en weet dat kinderen ’t meest leren door het voorbeeld van hun ouders. Ik probeer het wel, neem mezelf elke keer weer voor om kalm te blijven en niet te roepen, maar op de cruciale momenten lukt me dat dan toch niet en escaleert de boel. Daar voel ik me dan achteraf schuldig en verdrietig over.
~ De moeilijkheden met de kinderen zijn toch wel de grootste energievreter maar eigenlijk is het zoveel tegelijk … Ik dóé al zo hard mijn best, soms weet ik het gewoon effe niet meer …
~ Het klinkt precies alsof je wat de pedalen aan ’t verliezen bent?, gaf ik haar mee.
~ Dat is ook zo, antwoordde Hannah. Het is voortdurend rushen tussen werk, school, thuis, hobby’s van de oudste en alle andere verantwoordelijkheden. Mijn man, is nooit vóór 19u thuis, en dus sta ik er altijd alleen voor in het ‘spitsuur’. Kindjes van school halen, helpen met huiswerk, koken, zorgen dat ik de kleinste nog wakker kan houden voor ’t avondeten. En nadien, kan ik nog met het huishouden aan de slag … pff … Om maar iets te noemen; als bv. de strijk dan eindelijk gedaan geraakt, blijven de manden nog dagen beneden staan, ken je dat? (Ja, dat herken ik …!)
~ En dan ben IK precies ook de énige in huis, die last heeft van de rommel! Dus, als ik thuis ben op woensdag is het in de voormiddag, snel-snel wat opruimen vooraleer ik de kindjes van school haal.
Het is een heel herkenbaar gegeven, dat je het als ouder vaak niet in de gaten hebt dat ‘jouw beker’ bijna leeg is; dat je er niet aan toekomt om wat tijd en ruimte te nemen voor wat JIJ echt nodig hebt om jouw batterijen op te laden. En toch is dit zó essentieel … want uit een ‘lege beker’ kan je niks schenken, niet voor je kinderen, niet voor je partner, … Dus vroeg ik Hannah hoe het was met haar ‘me-time’ en ‘quality-time’ met haar partner. Toen werd het vrij stil ...
~ Me-time? Meestal blijft dat beperkt tot af en toe eens genieten van een bad vol lavendelschuim met kaarsjes rondom, als de kinderen in bed liggen. Beweging of sporten, creatief bezig zijn, uitstapjes of andere leuke activiteiten, daar kom ik niet meer aan toe. Veel te moe…
~ Af en toe plannen we nog wel eens een etentje met ons tweetjes of spreek ik af met een vriendin om ons hart eens te luchten, want dat alleen al kan deugd doen hè ... Maar daarmee verandert er natuurlijk nog niets als ik dan weer thuiskom …
En ik vind het niet makkelijk om dit te zeggen, want ik weet dat het eigenlijk niet OK is, zei ze, maar soms hebben we ook ruzie over de aanpak van de kinderen. Hij vindt mij vaak te soft en ik heb het er
bv. moeilijk mee als hij zo veeleisend is voor de kinderen …
De meeste koppels staan er als kersverse ouders niet echt bij stil, hoe ze de opvoeding van hun kinderen zullen aanpakken. Het gebeurt regelmatig dat ouders niet ‘op één lijn zitten’. Dat is niet zo verwonderlijk, als je beseft dat elke ouder zijn/haar ‘verhaal, waarden, gewoontes …’ -vanuit het gezin waar je zelf opgroeide- meebrengt naar jullie gezin. Dàt verschil is op zich niet erg, daar kunnen ouders samen uitkomen; het is wèl belangrijk dat partners dit samen bespreken.
~ Natuurlijk willen we allebei fijne interacties binnen ons gezin, ging ze verder. Zèlf, vind ik het echt belangrijk dat ik als mama dicht bij hen kan staan, zodat ze met hun emoties en problemen altijd bij me terecht zouden kunnen. Dat heb ik als kind zelf wel vaak gemist.
Op dat punt gekomen, werd ze wat verdrietig, een beetje ‘gelaten’. Ik (h)erkende in haar, het balanceren tussen enerzijds haar wens om die lieve, begripvolle en betrokken mama te zijn, die ’t allerbeste wil voor haar kinderen … en anderzijds, het moeilijk hebben om eigen grenzen aan te geven. Waardoor er wellicht weinig ruimte en tijd voor zichzelf overbleef? En dan loert het ‘doorschieten naar de andere kant’ om het hoekje, zeker als je vermoeid en gestresst bent …
Dat beaamde Hannah ook : dat ze helemaal wou gaan voor een verbindende manier van opvoeden en eigenlijk liever niet wou straffen of gaan dreigen met ‘als … dan’…
Maar soms heb ik het geduld gewoon niet of ben ik zó leeg, vervolgde ze, en dan wordt er tóch geroepen, gedreigd of gestraft. Daar heb ik dan achteraf een slecht gevoel over Nu ja, ik ‘sus’ mezelf er dan mee dat het wel voor de meeste ouders vermoeiend is, toch? Pff… ’t is wel overal iets zeker? En misschien gaat het beter als ze nog wat ouder zijn?... Tja, En ondertussen? Doorgaan hè, af en toe nog een tandje bijsteken en ja, veel brandjes blussen … Niet dat het echt helpt …
Wat helpt dan wel?