‘Ik ben zó moe, ik wou dat ik eventjes “mama-af” kon zijn.’

Dat was een uitspraak van me, enkele maanden na de geboorte van mijn eerste kind. Ik was op één of ander feest in de gemeente. Ons kindje huilde veel en sliep weinig. Ik was moe. De woorden waren eruit voor ik het goed en wel besefte. Meteen al voelde ik me ‘schuldig’, omdat het toch niet hoort dat je zoiets zegt?!

Ik ontmoette er vrienden met een kindje van ongeveer dezelfde leeftijd. En herinner me nog goed toen de papa zei: ‘ZAAAlig hé, zo’n wondertje in huis’. Mmm, wonder? Zeker wel!

En ook ‘smolt’ ik elke ochtend weer als ik zijn kamer inliep en ons zoontje me -ondanks alle probleempjes en ook zíjn te korte nachten-met zijn mooiste lach verwelkomde. Een moederhart dus dat overliep van Liefde en zorg en dat het allerbeste gaf voor haar kindje? Vanzelfsprekend! Maar ZAAAlig…?

Herken jij die gedachte bij jezelf soms ook?

Helemaal niks mis met die gedachte of gevoelens, dat het soms wel wat teveel wordt, of je nu mama of papa bent en ongeacht de leeftijd van je kind of tiener op dit moment. Want ouder-Zijn is boeiend èn vermoeiend, toch? Tegelijk kan dit een signaal zijn dat je batterijen misschien aan ’t leeglopen zijn of dat je wel wat hulp kan gebruiken.

En hierin wil ik je graag aanmoedigen om er niet alleen mee blijven rond te lopen. Immers, goed zorgen voor je kind lukt niet zonder goed te zorgen voor jezelf! 

Je kent het vast wel, die richtlijn die ze in het vliegtuig meegeven in een noodsituatie : eerst je eigen zuurstofmasker opzetten en daarna dat bij je kind, zo hebben jullie allebei de beste overlevingskansen.

Intussen weet ik hoe belangrijk het is om emoties te mogen uiten, en hoe je daar als ouder best mee kan omgaan. Die inzichten en vaardigheden zouden me toen als jonge mama serieus geholpen hebben. Ik deel ze nu graag met jou.

Huilen is helend.

Wist je dat onderzoek heeft aangetoond, dat in tranen o.a. stresshormonen zijn gevonden? En dat huilen voor groot en klein daarom dus een gezonde manier is om overtollige stress te ontladen en je brein en zenuwstelsel opnieuw in balans te krijgen?

En ja, daarom dat baby’s schijnbaar ‘zomaar’ kunnen blijven huilen, óók nadat je ‘alles’ gecheckt en gedaan hebt wat je kon doen: voeding, boertje, pamper, aandacht …

Ze zetten huilen dan in als een manier om zich te bevrijden van opgestapelde spanning, emoties, pijn …

En hoewel er echt geen fun aan is om een huilend kind te aanhoren, lukt het je vanuit dàt inzicht wellicht beter om het huilen te accepteren, terwijl je je kind liefdevol vasthoudt. Je zou, in je gedachten of luidop, tegen je kindje iets kunnen zeggen als:

‘Je bent precies helemaal overstuur hé? Je hebt het lastig hé? Het is OK. Huil maar, gooi het er maar uit. Ik blijf bij je en ik hou je vast’.

‘Ja maar, dan gaat hij nog harder huilen of wordt zij nog kwader’, is misschien ook jouw ervaring. Ja, dat kan zeker, net doordat je op díe manier een veilige context creëert voor je kind, gaan ‘de sluizen’ nog verder open.

Vergelijk het even met wat er bij jezelf gebeurt, als je al een tijd gespannen loopt, (weer) een lastige dag hebt gehad, en voelt ‘Nu heb ik ècht niet veel meer nodig, want de tranen zijn niet ver’ …

… En dan merkt iemand het op, legt een hand op je schouder en zegt met een warme stem: ‘ t gaat precies niet hè?’… En hopa, de dijk breekt …

Huilen accepteren? Makkelijker gezegd dan gedaan?! Ja, helemaal akkoord dat het niet evident is, want uiteraard raken de emoties van je kind ook jóu, persoonlijk. Zeker als ‘lastig’ gedrag te vaak en te lang aanhoudt, geraak je als ouder zèlf overstuur.

Erkenning  tonen voor de onderliggende emoties en noden.

Als kinderen ouder worden, zien en ervaren we dat ‘lastig’ gedrag nog méér als ‘onaanvaardbaar’. Kinderen tonen hiermee eigenlijk dat ze uit balans zijn. Om welke reden dan ook. Als ouder is het vaak moeilijk om dit te doorzien. En vermoeiend …

Want zelfs als kinderen al kunnen praten, uiten ze dat ongemak toch vaak nog non-verbaal. Dat heeft te maken met de werking van hun brein. Het is dan belangrijk, om zowel erkenning te tonen voor de onderliggende emoties en noden, als om schadelijk, destructief gedrag duidelijk te begrenzen.

vb. Je kinderen maken ruzie om de tablet, je hoort de toon escaleren en er wordt heen en weer getrokken. Je oudste zoon ‘wint’ en trekt het spel uit de handen van zijn jongere broer, die dreigt te gaan slaan. Dan zou je respons kunnen beginnen met:

‘Je bent echt kwaad op je broer hé?’ , zeg je terwijl je tussenbeide komt en zijn hand tegenhoudt.

‘Ik mocht nu.’

‘Het was jouw beurt en je vindt het niet eerlijk … mm,dat snap ik dat je daar zo kwaad van wordt‘ en je legt bv. een hand rond zijn schouder en één op de tablet … als de temperatuur wat ‘zakt’ kan er gepraat worden, …

De manier waarop je met je kind communiceert heeft hierin een sleutelrol. Naarmate het je beter lukt om het niet persoonlijk te nemen, even vanop een (figuurlijke) afstand te kijken, en je steeds beter kan inschatten waar jouw kind ècht nood aan heeft, kan je ook vaker problemen voorkomen. Affectief èn efficiënt communiceren kan je leren 😉

Herken je nu voor jezelf, dat het ouderschap soms best uitdagend is en wil je ontdekken waar, en welke mogelijkheden er zijn om de relatie met je kind relaxer en fijner te beleven? Kijk dan hier voor ons aanbod .

Want elke ouder verdient ondersteuning in die allerbelangrijkste job die het ouderschap is, en ook elk kind verdient een ouder ‘die goed in zijn vel zit’. En Marc en ik zijn er voor jou. 

Ben je op zoek naar concrete handvaten om op een andere manier om te gaan met ‘lastig’ gedrag van je kind? Daar lees je meer over in dit artikel ‘Hoe je als ouder tóch aan het stuur kan blijven staan terwijl je kind overstuur is‘. Je vindt hem hier

Lieve groet,

Ingrid